Stoppen met werken
Een paar jaar geleden stopte ik met mijn baan. Jarenlang werkte ik met heel veel plezier als gezinstherapeut. De eerste jaren in mijn carrière als hulpverlener was het heel hard werken. Hard werken om bij mezelf te blijven en niet gevangen te worden in de dynamiek. Om in alle hectiek in de hulpverleningssector te blijven focussen op de essentie namelijk mensen helpen, was soms een hele klus.
Redden werd gaandeweg helpen en helpen uiteindelijk ‘er zijn’. Daarmee bedoel ik vanuit de verbinding met mezelf liefdevol aanwezig zijn bij (het proces van) de ander.
Het ging me dus steeds makkelijker af. Het besluit om te stoppen kwam dan ook onverwacht. De beslissing was er plots. Ik kwam uit een gesprek en voelde: ‘Het is genoeg. Ik heb genoeg gegeven.’
Mijn gedachten dwaalden af naar de bouwvakkers die een klus bij mij thuis deden. Ik vertroetelde hen met een lekkere lunch, koeken bij de koffie en voorzag hen veelvuldig van complimenten over hun mooie werk. Dat terwijl ik hen met een dankbaar gevoel de hoofdprijs betaalde.
‘Dat wil ik ook’ besefte ik me. Ik wil iets doen waar mensen blij van worden, waar ze dankbaar voor zijn en waarvoor ze ook bereid zijn goed te betalen. Waarom? Omdat ik dat waard ben en omdat het kan.
En zo besloot ik dus van het één op andere moment te stoppen met mijn baan.
Inmiddels zijn er een aantal jaren verstreken. Jaren waarin ik me op fysieke arbeid heb gestort en waarin ik heb beleefd hoe het is om niet te werken, niets te hoeven.. hoewel dat moeten blijkt er toch diep in te zitten, maar daarover een andere keer meer. Met de jaren kan ik me steeds meer overgeven aan mijn eigen behoefte. Hoewel er met een verbouwing, een opstartend bedrijf, een boek dat ik graag wil laten uitgeven en een huishouden altijd dingen zijn om te doen, volg ik steeds meer wat ik in het hier en nu wil. De ene dag, als de zon schijnt, is dat buiten aan de slag, de andere dag heb ik nergens zin in en wandel ik alleen met de hond en doe wat huishoudelijke klussen en een ander moment sleutel ik aan onze badkamer in wording.
Vaak hoor ik: ‘Ja, jij hebt makkelijk praten. Jij hebt een partner en blijkbaar geld zat om niet te hoeven werken’. Meestal durven mensen dat niet zo direct te zeggen maar het is voelbaar of hoorbaar in quasi nonchalante grapjes.
Het is ook zo. Ik ben een bevoorrecht mens en ik voel me dankbaar voor de keuzes die ikzelf, en mijn partner en ik samen, hebben gemaakt. Makkelijk wil ik het echter niet noemen. De beslissing destijds was helder. Die volgde echter op een proces van jaren waarin ik zoekende was naar wat ik wilde, iedere vakantie voelde wat mijn baan me kostte en na elk heftig gesprek tintelingen op mijn borst ervaarde.
Ook nadat ik was gestopt was mijn luxe, niet werkende bestaan geen driesterrenvakantie. Ik worstelde met betekenisgeving, bestaansrecht en de leegte. In het ‘niks’, in de ruimte die ontstaat als je niet meer van alles moet, ga je namelijk voelen.
Het is niet voor niks dat we met zijn allen zo hard werken en al onze vrije tijd opvullen met sport, vrienden, etentjes en weekendjes weg. Voelen daar zijn we over het algemeen namelijk niet zo goed in. Ik inclusief.
Hoewel leren omgaan met gevoelens als een rode draad door mijn leven loopt en ik daarin nog iedere dag bij leer, hebben de afgelopen jaren me op dat vlak verdieping gebracht. Het zijn en vervolgens de tijd nemen om te verwerken wat ik daarin tegenkwam, heeft me dichter bij mezelf gebracht. Ik heb ontdekt dat mijn waarde niet zit in wat ik doe of geef, maar dat je als mens waardevol bent omdat je er bent, omdat ik er ben in dit geval. Je hoeft dus niets te doen, geven of presteren om de moeite waard te zijn. Echte waarde zit in mijn beleving in het zijn zelf, echt aanwezig zijn bij jezelf in het hier en nu en van daaruit aanwezig kunnen zijn bij de ander. Dat klinkt simpel en enerzijds is dat ook zo. Anderzijds kan echt bij jezelf aanwezig zijn soms een hele klus zijn.
In mijn praktijk is dat één van de essenties vanuit waar ik werk: echte, oprechte, liefdevolle aanwezigheid.
Het is die verbinding van waaruit ik workshops geef. Workshops waarin het verbinden met jezelf centraal staat. Wees van harte welkom als dit bij jou past.
Liefs Katja
Geen zin, mag dat?
Ik heb nergens zin in vandaag. De hele week al niet. Ik zoek het niet om iets te doen. Blehh nergens zin in.
Geen zin hebben wordt vaak als iets negatiefs bestempeld. Het oordeel ligt op de loer: je bent lui, zit in de weerstand of bent nergens voor gemotiveerd.
We vinden er vanalles van. Het moet vooral ook snel opgelost worden: ‘Waar heb je dan wel zin in? Waar wil je vanaf? Waar komt het vandaan? Iedereen is gemotiveerd voor iets.’
Intern gaat het hebben van geen zin vaak gepaard met gevoelens van schuld en schaamte. Onze innerlijke criticus of -ouder veroordeelt ons net zoals wij dat bij anderen doen.
Maar wat is dat eigenlijk ‘Geen zin hebben’?
Geen zin om iets te doen. Geen zin om iets te ondernemen of aan te pakken. Geen zin om iets aan te gaan of uit te spreken.
Geen zin betekent heel vaak: Ik ben bang.
Ik sta voor een taak die ik nog niet durf aan te gaan. Of er wringt iets van binnen dat ik nog niet durf aan te kijken.
Geen zin hebben is dus een hele nuttige fase. Het bereid je voor op het aangaan van iets dat je spannend vindt.
De weerstand om het gevoel van angst toe te staan veroorzaakt vaak nare gevoelens. Omdat we de angst niet willen voelen neigen we er naar om die te vermijden. De één doet dat door voor de buis te gaan hangen of uren door te brengen op sociale media, de ander gaat drinken, eten of ‘leuke dingen doen’ als afleiding van het gevoel.
Wanneer je jouw ‘geen zin’ formuleert in termen die meer recht doen aan wat je voelt, bv. ‘ik durf het nog niet, ik kies ervoor om het even uit te stellen’, kan dat je helpen om aan te nemen wat jou intern bezig houdt.
Acceptatie van wat er in jou leeft en een milde blik daarop breken het innerlijke verzet. Erkenning en acceptatie maken bovendien als vanzelf de weg vrij voor beweging.
Veel mildheid gewenst.
Ziek, zwak en misselijk.
Een flinke griep heeft me geveld. ‘Rust nemen’; ‘Je er gewoon aan overgeven’, zijn vaak gehoorde adviezen. Maar hoe doe je dat dan?
Om me heen hoor ik alleen maar mensen die zo snel mogelijk weer aan het werk gaan, zich op dag twee al kapot vervelen of zich al na een paar dagen in bed en op de bank somber beginnen te voelen.
Blijkbaar liggen de theorie en de praktijk mijlen ver uit elkaar. Goed uitzieken, de tijd nemen en je lichaam serieus nemen, blijken een flinke klus als je zelf door de griep geveld bent. Hoe komt dat toch?
Als we ziek zijn, zijn we kwetsbaar. Het dwingt ons tot stilstand, terwijl we eigenlijk willen bewegen. Zoals ik eerder schreef gaat stilstaan namelijk gepaard met voelen. Op zich al niet onze sterkste kant, laat staan als je lichaam zich ziek voelt en pijn doet. Onze programmering ‘we moeten hier zo snel mogelijk vanaf’, steekt de kop op. Beter worden, herstellen en weer normaal functioneren is het doel.
Ook onze omgeving doet een duit in het zakje: Beterschap. Knap snel op. Hopelijk ben je snel weer de oude.
Verzet is, ook als je ziek bent, niet zo prettig voor jouw systeem. De weerstand die je biedt, staat het herstel zelfs in de weg omdat het energie kost. En die heb je nou juist hard nodig om het virus in jouw systeem te bestrijden. Overgave, acceptatie, mild toestaan zijn dus ook hier sleutelwoorden. Maar ja, hoe doe je dat dan? Iemand???
De methode van Kirstin Neff en Christopher Germer ‘Zelfcompassie’ geeft antwoorden. ‘Wat zou je tegen iemand anders zeggen die ziek is? Wat zou je je beste vriend gunnen als deze zich zo voelt? Wat doe je als je maatje zich beroerd voelt?’
Verder geeft een milde afstemming op je lijf aanwijzingen. ‘Als ik zo eens adem en voel in mijn lichaam, wat heeft het dan nodig? Waaraan heb ik nu behoefte?’ Warmte in de vorm van een dekentje of kopje soep, slapen, zachte afleiding met een mooie film, gekoesterd worden, even niet terugappen, even alleen voor mij, rust.
OM DENKEN zegt: De belangrijkste functie van ziek zijn is het creëren van de beste omstandigheden om beter te worden. Ik zou zeggen: De belangrijkste functie van ziek zijn is het creëren van de beste omstandigheden om (ziek) te zijn.
Veel mildheid en zachtheid gewenst, sowieso en in het bijzonder als je tot één van de velen behoord die momenteel geveld is door een griep- of ander virus.
Manifesteren en victim blaming.
Als alles mogelijk is, is er dan nog ruimte voor mislukking, falen, ziekte en de dood?
In onze maakbaarheidsmaatschappij is alles mogelijk. Je kunt alles zijn en bereiken wat je maar wilt. Als je maar de juiste focus hebt en manifesteert wat je wil bereiken.
Het klinkt fantastisch en zelf ben ik ook niet vies van een Focus Wheel op zijn tijd.
Toch zit er ook een schaduwkant aan dit gedachtegoed, want wat als er even iets niet lukt, iets tegenzit of je ziek wordt? Falen hoort toch ook bij het leven. Net zoals ziekte en dood.
Als iets niet lukt of je ergens in faalt geeft dat vaak gevoelens van schaamte en schuld. Helaas wordt maar al te vaak, onbewust en onbedoeld, dit schuldgevoel aangewakkerd door opmerkingen van anderen.
Zo zeggen we, ook ik maak me hier geregeld schuldig aan, tegen elkaar wanneer er iets niet lukt: ‘Als het niet stroomt is het simpelweg nog niet jouw tijd.’ of ‘Het is vast niet voor niks.’ of ‘Misschien blokkeer je onbewust nog iets in jezelf.’
In het geval van ziekte gaat het soms verder. We weten dat het niet uiten van gevoelens kan lijden tot allerlei lichamelijke klachten. Denk aan een stijve nek, gespannen schouders, hoofdpijn en buikpijn. Als psychosomatische klachten blijven duren kunnen ook ziekten ontstaan. Maar geeft dit dan automatisch ook schuld? En moet er altijd een schuldige zijn?
Als je een griepje onder de leden hebt zeggen mensen soms: ‘Oh dan heb je een slechte weerstand.’ Bij ernstigere ziekten, ook psychisch, kunnen opmerkingen over schuld diep ingrieven. Zo hoorde ik eens iemand zeggen over iemand met keelkanker dat diegene ‘zich ook nooit goed geuit had’. Al zou er al een verband zijn, is diegene dan schuldig aan zijn of haar ziekte?
Door van falen en ziekte iets maakbaars te maken en degene die ziek is of faalt schuldig te verklaren, denken we onszelf daartegen te kunnen beschermen. Als wij maar in het vertrouwen blijven met een positieve focus, gezond leven en zorgen dat we onszelf uiten worden we nooit ziek of een mislukkeling.
Vanuit de illusie dat wij van ziekte en mislukking verstookt blijven als we maar dát niet doen of dít juist wel ‘blamen wij victims’.
Maar ziek worden is ook gewoon pech hebben. Waarom wordt de één honderd jaar met een slechte leefstijl en een ander gezond, zich uitend, optimistisch mens maar vierentwintig?
Positief denken, focussen op wat je graag wilt en bewust bezig zijn met jezelf is mooi en vaak helpend en helend. Betekenisgeven helpt ons geregeld om aan te nemen wat er (in ons) is. Ga je hier echter dogmatisch mee om dan kan het grievend en zelfs beschadigend zijn.
Manifesteren en wat vaak onder de term ‘spiriualiteit’ wordt gegooid, worden zo een ander maniertje om te (ver)oordelen en weg te blijven van dat wat angstig is voor jou om te horen.
Het leven is ook falen, mislukken, vallen, bang zijn, ellende meemaken en ziek worden en daarin voelen dat je helemaal oké bent. ❤️
Eén eng ding per dag.
De afgelopen jaren waren er o.a. op Pinterest allerlei trends rondom ‘One project a day’. De prachtigste, dagelijkse creatieve projecten zag je voorbij komen. Samen met de verhalen over wat zo’n dagelijkse portie creëren met zich mee bracht aan creatieve ontwikkeling, plezier en groei.
Ik neig sommige perioden naar somberheid en ontdekte de laatste jaren dat dan ‘iets buiten mijn comfortzone doen’ me vaak helpt om weer in beweging te komen. Op die momenten is dat echter het laatste waar ik zin in heb.
Recent kwamen er echter een paar dingen samen. Zo zei mijn zwager vorig jaar ‘dat hij alles ging doen wat hij eng vond’. En gaf mijn vader de tip om ‘huilen te oefenen’. Bijvoorbeeld door als je geraakt wordt in plaats van je tranen te bedwingen bewust door te huilen.
Het liefst hardop en met snot. Een verdrietige film, Spoorloos, DNA onbekend.. altijd succes gegarandeerd.
Oefenen op een moment dat er niet zo veel van afhangt, helpt je op belangrijke momenten om de drempel te verlagen.
Die opmerkingen bleven plakken. Ik combineerde ze met mijn ervaringen met mediteren, lichaamswerk, Familieopstellingen e.d. Dat vraagt iets meer toelichting.
Toen ik in 2008 begon met een opleiding tot Psychodynamisch psychotherapeut kwam ik voor het eerst in aanraking met emotioneel lichaamswerk, visualisaties en Familieopstellingen. Ik was een grote scepticus. Bij de geur van wierrook en bordje ‘schoenen uit’ werd ik al niet goed.
Het denken, weten, begrijpen en ‘de waarheid’ waren mijn wereld.
Het eerste jaar kon ik dan ook niks met de geleide visualisaties waarin ik dan iets voor me moest zien en in trance moest raken. Ik dwaalde alleen maar af. Bij het lichaamswerk was het niet veel anders. Het harde zuchten van onze juf riep steevast lachsalvo’s op en in mijn lijf voelde ik vooral veel niks. Gaandeweg ontdekte ik dat er van alles te voelen en beleven was maar dat ‘mijn hoofd’, zoals ik dat noemde, er steevast een stokje voor stak.
In de loop van de jaren heb ik ervaren dat er enorm veel wijsheid en waarheid te vinden is in mijn lijf, in wat daar te voelen is. Ook ontdekte ik dat het eerste dat in me opkwam vaak heel belangrijk bleek.
Steeds meer ben ik die eerste ingevingen gaan volgen, ondanks de protesten van ‘mijn hoofd’ (het Ego of De beschermer).
Vanuit deze ervaringen en die twee ‘plakkende zinnetjes’ heb ik mezelf een luchtige uitdaging gegeven: Eén eng ding per dag.
Als er iets in me opkomt waar ik steevast achteraan denk: ‘Ja, maar… (ja, maar = sowieso nee), gevolgd door: ‘dat kan toch niet, is toch stom, dat doe je toch niet, dan sta je voor gek, wat zal een ander er van denken e.d..’ wat vrij vertaald betekent: Ik durf dat niet. Dan ga ik het juist doen. Het heeft me al een hoop plezier, leuke contacten en beweging gebracht.
Wie weet inspireert dit experiment jou om te doen en jouw mooie zelf vanuit vertrouwen zichtbaar te laten worden. ♡
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
